@uEdka W mojej podstawówce na cały mój rocznik (ok. 120 dzieciaków, bo w całej szkole było ponad 1000 dzieciaków), osoby które można by nazwać dyslektykami, można było policzyć na palcach jednej ręki (i chyba jeszcze wolne palce by zostały). W mojej klasie była dosłownie jedna dziewczyna, która miała problemy z czytaniem prawie do końca podstawówki i zawsze czytanie na głos na lekcjach polskiego strasznie ją stresowało (co było po niej widać).
Dziś natomiast po kilka osób na klasę potrafi mieć papier, że jest dys-, a na wułefie (że tak sobie pozwolę napisać) drugie tyle siedzi na ławce, bo też ma jakiś papier od lekarza, że bardzo się męczy od samego patrzenia (kiedyś, gdy ktoś siedział na ławce, to przeważnie dlatego, że nie miał stroju i nauczyciel zabronił).
_____________
"Gdy wszystko gra Zawsze znajdzie się Burak, albo dwa Którzy mądrzą się"
