@sl-aw-ek po raz kolejny przywołuję ten sam wyrok TSUE C-375/15 (skoro piszesz o dyrektywie EU to jest chyba najwłaściwszy organ do interpretacji)
Zobacz, czego dotyczył wyrok i w jakim kontekście trybunał interpretował, co jest "trwałym nośnikiem".
Sąd Najwyższy Austrii, w związku z toczącym się przed nim sporem, zwrócił się do TSUE z wnioskiem o dokonanie wykładni konkretnych przepisów dyrektywy 2007/64/WE, która zawiera regulacje dotyczące usług płatniczych i związanych z nimi obowiązków informacyjnych. Interpretacja dotyczyła m.in. obowiązku przekazywania przez dostawców usług płatniczych określonych informacji na trwałym nośniku.
Trybunał wydał orzeczenie z uwzględnieniem ram prawnych wyznaczonych przez ww. dyrektywę i w odniesieniu do konkretnej definicji trwałego nośnika zawartej w tej dyrektywie (dot. użytkowników usług płatniczych).
W orzeczeniu stwierdzono, że strona internetowa stanowi „trwały nośnik” w rozumieniu art. 4 pkt 25 dyrektywy 2007/64, "gdy umożliwia użytkownikowi usług płatniczych przechowywanie informacji adresowanych osobiście do niego w sposób umożliwiający dostęp do nich w przyszłości przez okres właściwy do celów tych informacji i odtworzenie ich w niezmienionej postaci. Ponadto aby stronę internetową można było uznać za „trwały nośnik” w rozumieniu tego przepisu, należy wykluczyć możliwość wszelkiej jednostronnej zmiany jej treści przez dostawcę usług płatniczych lub innego przedsiębiorcę, któremu powierzy się zarządzanie tą stroną. Wykładnia taka jest zgodna z celami określonymi w motywach 21 i 22 dyrektywy 2007/64, czyli ochroną użytkowników usług płatniczych, a w szczególności konsumentów".
Trybunał odnosił się do przekazywania informacji o usługach płatniczych na stronach dostawców tych usług (np. na stronach internetowej bankowości elektronicznej). Przenosząc to na nasze podwórko, byłaby to sytuacja, gdyby np. sprzedający na własnej stronie internetowej udostępniał kupującemu swoją odpowiedź na reklamację.
@az1rael Wyrok TSUE ma dla nas znaczenie o tyle, że stwierdzono w nim (nie po raz pierwszy zresztą), że strona internetowa może być nośnikiem trwałym (nawet w przypadku usług finansowych):
"Należy zaś stwierdzić, jak wskazał rzecznik generalny w pkt 51–63 opinii i jak orzekł w istocie Trybunał Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu (EFTA) w wyroku z dnia 27 stycznia 2010 r. [...], że niektóre strony internetowe należy uznać za „trwałe nośniki” w rozumieniu art. 4 pkt 25 dyrektywy 2007/64".
